Jak rozwiązać problem zbrylania się chlorku poliglinu?

Chlorek poliglinu ma właściwości adsorpcyjne, kondensacyjne, wytrącania i inne, jego stabilność jest słaba, żrący, np. przypadkowo rozpryskany na skórze, aby natychmiast spłukać wodą. Chlorek poliglinu ma zalety dobrej stabilności suszenia rozpyłowego, szeroki obszar wody, szybką szybkość hydrolizy, dużą pojemność adsorpcyjną, duże tworzenie się ałunu, szybkie jakościowe gęste wytrącanie, niskie zmętnienie wody, dobre właściwości odbarwiania itd. Dlatego też chlorek poliglinu jest również określany jako wysokowydajny chlorek poliglinu, wysokowydajny PAC lub wysokowydajny gatunek suszenia rozpyłowego chlorku poliglinu. Chlorek poliglinu nadaje się do wszystkich rodzajów zmętnienia surowej wody, zakres zastosowań pH jest szeroki, ale w porównaniu z poliakrylamidem jego efekt sedymentacji jest znacznie mniejszy niż poliakrylamidu.

Zasadowość chlorku poliglinu jest stosunkowo ważnym wskaźnikiem w poliglinie, szczególnie w przypadku produktów poliglinu klasy wody pitnej. Ponieważ zbrylanie się chlorku poliglinu będzie miało oczywisty wpływ na użytkowanie, wielu użytkowników cierpiących na stan zbrylania się chlorku poliglinu będzie bezradnych, kluczowym powodem tej sytuacji jest to, że chlorek poliglinu należy do polimeru polimerowego, jego własna kontrola masy cząsteczkowej jest duża, jeśli jednorazowo do wody włoży się dużo chlorku poliglinu, chlorek poliglinu trudno rozprowadzić w kontakcie z wodą, rozpuścić.

Jednym z ważnych warunków przyspieszenia szybkości rozpuszczania jest zwiększenie powierzchni kontaktu między substancją rozpuszczoną a rozpuszczalnikiem. Powodem, dla którego proszek rozpuszcza się szybko, jest ta sama jakość substancji rozpuszczonej, im mniejsza cząstka, tym większa powierzchnia kontaktu z rozpuszczalnikiem. Jednak wiele substancji proszkowych ma pewną lepkość po zetknięciu z wodą. Właśnie z powodu tej lepkości zewnętrzna warstwa mokrego chlorku poliglinu pokrywa wewnętrzną warstwę suchego chlorku poliglinu, tworząc masę, która znacznie zmniejsza powierzchnię kontaktu między chlorkiem poliglinu a wodą. W zewnętrznej warstwie rozpuszczania tworzy się nowa „skorupa” w porównaniu z wewnętrzną warstwą chlorku poliglinu, więc rozpuszcza się bardzo wolno. Efektywność tworzenia chlorku poliglinu w procesie aplikacji jest bardzo niska.